Czym się różnią: psycholog, psychoterapeuta i psychiatra?

Psycholog

Psycholog to osoba, która ukończyła 5-letnie studia psychologiczne i ma szeroką wiedzę o funkcjonowaniu ludzkiej psychiki. Psycholog może mieć różne specjalizacje, np. edukacyjną, kliniczną, organizacyjną czy sądową. Psycholog zajmuje się m.in.:

• wsparciem psychologicznym i pomocą psychologiczną w sytuacjach kryzysowych lub trudnych życiowo
  psychoedukacją, czyli przekazywaniem informacji o zdrowiu psychicznym i sposobach radzenia sobie ze stresem, emocjami czy konfliktami
• interwencją kryzysową, czyli udzielaniem pomocy osobom zagrożonym samobójstwem lub innymi formami samookaleczenia
• opiniowaniem i diagnozowaniem, czyli ocenianiem stanu psychicznego i funkcjonowania intelektualnego za pomocą testów i wywiadów
• prowadzeniem badań naukowych z zakresu psychologii

Psycholog ma uprawnienia do wydawania opinii psychologicznych, ale nie może stawiać diagnozy medycznej ani przepisywać leków. Ponadto psycholog nie ma uprawnień do prowadzenia psychoterapii (chyba że ukończył dodatkowe szkolenie w tym zakresie).

Jeśli, na przykład, chcesz sprawdzić swój poziom inteligencji możesz udać się do psychologa, który przeprowadzi odpowiednie testy i wyda ci opinię. Jeśli chcesz porozmawiać o swoich problemach lub emocjach związanych z np. rozstaniem, stratą bliskiej osoby czy mobbingiem w pracy, możesz skorzystać z pomocy psychologicznej lub wsparcia kryzysowego.

Psychoterapeuta

Psychoterapeuta to osoba, która ukończyła studia wyższe (niekoniecznie psychologiczne) i 4-letnie szkolenie zawodowe w podyplomowej szkole dla psychoterapeutów. Psychoterapeuta przeszedł również terapię własną i pracuje pod stałą superwizją innego doświadczonego specjalisty- superwizora.

Odbył wielogodzinne staże kliniczne w placówkach świadczących pomoc psychologiczną, psychoterapeutyczną i psychiatryczną ( np.: na zamkniętych oddziałach szpitalnych,oddziałach dziennych, poradniach zdrowia psychicznego czy prywatnych ośrodkach psychoterapeutycznych).

Psychoterapeuta może rozpocząć praktykę terapeutyczną po ukończeniu drugiego roku w szkole psychoterapii. Jest kilkanaście ośrodków szkolących psychoterapeutów w Polsce. Psychoterapeuta po zakończeniu szkolenia może przystąpić do egzaminu certyfikującego, które organizowane są przez stowarzyszenia zrzeszające psychoterapeutów, np: Polske Towarzystwo Psychoterapii GESTALT, Polskie Towarzystwo Psychologiczne, Polskie Towarzystwo Psychiatryczne, Polskie Towarzystwo Terapii Poznawczo-Behawioralnej.

Między kompetencjami psychologa a psychoterapeuty jest spora różnica.Psycholog udziela doraźnego wsparcia i wspiera w kryzysie. Jedynie psychoterapeuta może prowadzić psychoterapię, która jest formą leczenia.

Psychoterapeuta zajmuje się m.in.:

• prowadzeniem psychoterapii indywidualnej, terapii pary, terapii grupowej lub rodzinnej
• pomaganiem osobom z zaburzeniami psychicznymi lub trudnościami emocjonalnymi w zmianie nieadaptacyjnych wzorców myślenia, zachowania lub przeżywania emocji.
• wspieraniem rozwoju osobistego i poprawy jakości życia
• stosowaniem różnych metod i technik terapeutycznych w zależności od nurtu psychoterapii (np. humanistyczno-egzystencjalnego, poznawczo-behawioralnego, czy psychodynamicznego)celem poszerzenia świadomości i uzyskania pożądanej zmiany

Psychoterapeuta nie musi być psychologiem ani psychiatrą. Może on specjalizować się w różnego rodzaju problemach i zaburzeniach psychicznych.

Psychiatra

Psychiatra to lekarz, który ukończył 6-letnie studia medyczne i 5-letnią specjalizację z psychiatrii. Psychiatra zajmuje się m.in.:

• diagnozą i leczeniem chorób i zaburzeń psychicznych (np. depresji, schizofrenii, zaburzeń lękowych czy choroby afektywnej dwubiegunowej)
• stosowaniem leczenia farmakologicznego (np. antydepresantów, leków uspokajających czy stabilizatorów nastroju)
• wystawianiem zwolnień lekarskich lub skierowań do szpitala na oddział psychiatryczny
• współpracą z innymi specjalistami, również z psychoterapeutami.

Leczenie psychiatryczne często połączone jest psychoterapią, gdyż jest to najskuteczniejsza forma pomocy i obniża ryzyko powtórnych kryzysów, np kolejnych epizodów depresyjnych.